Rust er een taboe op het uiten van de negatieve kanten van het moeder-zijn?

Via LinkedIn kwam ik een artikel tegen over de negatieve kanten van het moederschap waar volgens de schrijfster een taboe op rust. Het gaat om 'Soms houd je als moeder maar de schijn op', geschreven door Marte Kaan.

Het artikel stond in verkorte versie op het blog van NRC Next. Het is ongelofelijk hoeveel en welke reactie daarop geplaatst werden. Het lijkt wel alsof er totaal geen begrip is voor elkaar, terwijl we toch allemaal moeder zijn.

Ik ben benieuwd hoe jij als moeder reageert op dit artikel. Lees vooral het hele artikel en niet alleen het blog van NRC Next, dan krijg je geen volledig beeld van wat de schrijfster wil vertellen.

Als tegenreactie op LinkedIn heb ik vooral benadrukt hoe belangrijk het is om jezelf te zijn en te blijven. Om je eigen keuzes te maken en zo ook in je eigen balans te zijn. En vooral niet te luisteren naar je omgeving, die altijd beter weet hoe je het als moeder moet doen. Of het nu gaat om de invulling van je me-time, over de opvoeding van je kinderen, over hoe snel je je na de bevalling al weer fit moet voelen, over hoe je het beste werk en prive combineert, etc.
In mijn praktijk zie ik als mamcoach veel moeders worstelen met die opgelegde ideeen over het moeder-zijn, met de verwachtingen die de buitenwereld over hen heeft.
Mijn insteek als coach is gericht op het stellen van eigen grenzen, het maken van eigen keuzes, het gebruik maken van eigen kwaliteiten en daardoor in eigen balans + kracht komen en blijven.
'Eigen' is het key-word dat laat zien dat iedere moeder (en ook iedere vader) haar ding doet, die zij van belang vindt in het leven, werk, gezin, etc.
Of dat nu met of zonder professionele begeleiding is. Het is en blijft eigen ...

Ik ben benieuwd naar jouw reactie.

Positieve groet van mamcoach Yura